Weer thuis!

Dag Allemaal,

Ons laatste berichtje:
Na een veel te lange reis zijn we veilig en wel aangekomen in ons koude kikkerlandje. De één met padoog de ander met een parasiet maar dat mag de pret niet drukken...
Dus jullie kunnen ons weer zien, horen, knuffelen.

En wat is het schóón hier, en geordend, en netjes en wat ruikt iedereen fris... De vorige wereld lijkt nu nog veel verder weg.
Maar we kijken terug op een super gave indrukwekkend tijd!
En mogelijk was dit niet ons laatste avontuur.

Iedereen bedankt voor alle leuke, grappige en opbeurende reactie's! Wasergleuk:-)

Tot snel, Xx van ons

Hoog in de bergen

Trekking Annapurna Base camp

Op 4130 meter hoogte, helemaal zelf naar toe geklommen :-D

En wat was het indrukwekkend mooi.En gevarieerd en hoog en zwaar en koud en primitief en afzien, maar vooral een super gave ervaring! Ben dan ook wel ( best wel) trots op mezelf!!
Vergezeld met twee gidsen, twee dragers (niet normaal wat die allemaal mee sjouwen aan een bandje op voorhoofd?!), een australische en een griekse dame en twee engelse heren ging ik 12 dagen geleden op pad. Mijn engels is dus weer goed bijgespijkerd ;-)

We liepen dagelijks van ongeveer 8.00 tot 16.00 uur, waarbij we sommige dagen al om 5.00 uur vertrokken ivm het mooie uitzicht van de zonsopkomst. We liepen over rotsen, door armoedige dorpjes, over rivieren, flinke 'trappen' op, langs watervallen met het geluid van krekels en het kletterende water op de achtergrond.Ge-wel-dig! Dag 2 begonnen we al met 3280 traptredes, jee wat een beproeving en waar is m'n conditie gebleven?? En ik maar denken dat dit een gemiddelde trekking was, hoorde dus dat de moeilijkheidgraad 'difficult' was was en dat heb geweten. Ik moest ook goed uitkijken waar ik liep dat ik soms vergat om van het uitzicht te genieten, zeker omdat ik al die shit moest ontwijken, want jeetje wat lag er veel poep op de route. Kwam onderweg ook echt van alles tegen; geiten (die na hun laatste rustplaats werden gebracht voordat ze geofferd werden), koeien, ezels (die van alles mee sjouwde eten, gasflessen, vermoeide trekkers) en veel locals, die op hun blote voeten over de stenen de gekste dingen vervoerde (kinderen, tanks, tafels, matrassen, oude zieke oma's).

We sliepen in logdes, houtje of alluminium hutjes vol spleten en gaten (vroeg me iedere avond weer af hoe koud ik het zou krijgen) met houten bedje (auw) vergezeld door spinnen, motten, vliegen, kevers ect (echt nooit gedacht dat ik daa tussen zou kunnen slapen!?), gat in de vloer en teiltje water om mezelf te wassen, heb bijna 12 dagen geen spiegel of wc-pot gezien. Maar de mensen waren alleraardigst en het was onderling gezellig. Overal tond op de muur geschreven "come as a guest, go as a friend" dat zegt al genoeg of niet?
Hoe hoger we kwamen, hoe primitiever het werd, maar ach dat heeft ook wel wat...
Het toppunt (tevens het letterlijke toppunt) was toch wel toen we in het Base Camp zelf sliepen, of althans probeerde te slapen. We moetse met z'n vijve 3 matrasjes delen die in een voorraadhokje naast de keuken waren gelegd. Ik had 40 cm om op te slapen en had het daarnaast erg benauwd vanwege de ijle lucht, rechtop 'slapen' was de beste optie. Want die hoogte blijft toch iets geks. Voelde me soms echt een oud wijf dat ik na een kwartier klimmenal stond te puffen en te hijgen omdat ik geen adem meer had! Ik was dan ook zeer blij van een mede trekker te horen, toen we op lager land liepen, dat ik toch wel een "bloody good condition" had (oke het was dan wel van een iets te obese engelsman, maar toch) Ik had hem nog :-D m'n conditie.
Al waren er momenten dat ik er echt doorheen zat en zelfs Guus of Vinz me via me mp3 er niet doorheen konden slepen, maakte het uitzicht wel heel veel goed! Gelukkig werd dat steeds mooier hoe hoger ik kwam, want het voelde op dag 6 echt alsog ik 'de 80' had gelopen. En de eerste 15 minuten na iedere stop zijn dan niet fijn.
Onze gids merkte op dat ik zeker niet gewend was dit soort paden te lopen, 'nee, want in Nederland is alles zo plat als een dubbeltje!'. Waarop mijn gids zich serieus afvroeg of mensen in Holland dan wel schoenen droegen?!

De eerste dagen hadden we wat regen en was het bewolkt, maar gelukkig klaarde het steeds meer op.
Onze gidsen en dragers bouwde iedere avond wel een feestje en de laatste avond mochten wij ze vergzellen. Was super leuk om die Nepaleesjes helemaal uit hun dak te zien gaan op een trommel, een tamboerijn en Nepalees gezang. En het was nog veel leuker om zelf mee te doen en totaal uit m'n dak te gaan! Heb zo genoten , leek wel Ulli-avond maar dan anders :-) Laatste dagen vonden vooral mijn knieen het niet meer leuk, maar een wandelstok en wat pijnstillers deden wonderen (al voelde ik me toen helemaal een oud wijf, kreupel, stijf, buiten adem en met stok)!
Op de een na laatste dag werden we rijkelijk beloond een thermal bad :-D tussen de begen onderaan een waterval, was zalig! En wat had ik dat verdiend (vondt ik zelf althans).
Ik had de top bereikt. En nu is het tijd voor ontspanning.
Phokahara (plaats waar we nu verblijven) is like Paradise, in ieder geval aan de rand van het meer...
In de brandende zon, onder palmbomen, beentjes omhoog, cocktail in de hand en uitzicht over het blauwe meer, met daarboven de bergen, met daarboven de sneeuwtoppen.
Die ik van zo dichtbij heb gezien...

Tot snel alweer, helaas, kus Marieke

Ps dat het daar 8 graden is (hihihi) vesus boven de 30 hier :-), moest ik toch even zeggen....

Ps II Super lief dat sommige van jullie ons kaartje hebben gestuurd, maar komen helaas niet aan (het adres wat ons Mam had was een adres van de wijk waarin het tehuis stond, er is dus geen postadres, erg jammer!!)
Andersom werkt het dus blijkbaar want ik heb meer dan 20 kaarten verstuurd (voor 30 cent icl zegel dus kon er wel wat versturen leek me) en die zijn blijkbaar ook niet aangekomen... Ps III Annapurnagebied is een 55 km lang massief, waarvan het hoogste punt, Annapurna I, tot 8091 m hoogte reikt; de op negen na hoogste berg ter wereld. Annapurna bevat zes belangrijke bergen: Annapurna I (8091 m) Annapurna II (7937 m) Annapurna III (7555 m) Annapurna IV (7525 m) Gurnupurna (7455m) Annapurna South (7273m), Annapurna Fang (7647m) en tussen 6000m en 7000m liggen er ng 47 andere bergen waaronder de Machhapuchhare (6997m). Het laatste MBC zijn we ook geweest. Vanuit het ABC (annapurna base-camp) worden deze reuzen dus door hele stoere (en lichtelijk gestoorde) mensen beklommen. Ps IV (laaste hoor) Foto's komen snel!!

Home alone

Hier alweer een berichtje vanuit Nepal. Gisteren zijn Marieke en ik vertrokken vanuit Kathmandu naar Pokhara (vanwaar de trekkingen beginnen) om daar nog heerlijk een tweetal dagen te relaxen, Pokhara te zien en dan zou Marieke zondag vertrekken voor haar (blijk toch) 10-daagse tocht. Na een veel te lange dag in een te gammele krappe bus, werden we bij aankomst gebeld door ons reisbureautje met de mededeling dat Marieke morgen (vandaag dus) al op trekking zou gaan.. De reden: een aangekondigde strike. Lekker Nepal dus! Doordat het zaterdag een belangrijke festival dag is hier en er veel belangrijk transport plaatsvindt tussen Kathmandu en Pokhara is er om een of andere Nepalese reden besloten zaterdag de weg dicht te gooien. Mariekes groep kon dus niet op tijd hier zijn, en een groep eerder vertrok vandaag al. Dat was even flink stressen, want alles wat je in je hoofd hebt, moet je dan ineens in een avondje doen. Gelukkig was Marieke al goed voorbereid (ze had heel Kathmandu al leeg geshopt), en kreeg ze alles snel voor elkaar en konden we nog heerlijk uit eten om deze laatste avond te vieren. Bij toeval kwamen we Maiko en Filip tegen, een Japans meisje en Belgische jongen die bij ons in de Tibet-trip groep zaten. We hadden een super gezellige avond en dat ontstressen gaat hier steeds sneller. Marieke was er helemaal klaar voor en is vanmorgen vroeg vertrokken richting de bergen. Ik heb dus een aantal dagen meer om mezelf te vermaken, maar dat gaat helemaal goed komen. Ik ben erover aan het denken om te gaan paraglyden. Het is een beetje duur, maar je bent waarschijnlijk maar een keer hier.. Dus waarom niet.. Mijn trekking heb ik nu ook een paar dagen naar voren geschoven, zodat Marieke en ik toch weer op dezelfde dag klaar zijn met onze trekking. Ik ga de 20e op pad.
Nu ga ik eerst maar eens genieten van een heerlijk bakje koffie in de zon. Het is hier namelijk super lekker weer, niet om jullie jaloers te maken ofzo ;-)

tot snel kus Anneke

Seven nights in Tibet

Thashi delek (is goededag op zijn Tibetaans!)

De laatste dagen in het kindertehuis waren erg gezellig, maar het was toch een beetje alsof we opnieuw van thuis weggingen (dat zien we maar als een goed teken!). Vorige week dinsdag vertrokken we half 6 's ochtends met de taxi naar Thamel om vanuit daar aan onze trip naar Tibet te beginnen. We waren op alles voorbereid aangezien we met de budget trip gingen en het begon inderdaad al in een gammel local busje waar wij onze lange benen amper tussen de stoelen gepropt kregen. Dat wordt nog wat 8 dagen lang zo in Tibet dachten we toen. Na een paar uurtjes rijden kwamen we aan bij de Friendship bridge, de brug die de grens is tussen Nepal en China. Onze gids had ons al goed voorbereid omdat deze grensovergang nogal streng wordt bewaakt. En inderdaad van 'friendship' leek daar niet echt sprake. We moesten met onze medereizigers (een groep totaal van 15) strak in de rij staan met ons paspoort en visum-briefje, langs ons heen liepen Chinezen in uniform met enorme geweren. De drang naar machtsvertoon van de Chinezen (sorry Yvonne, ik bedoel niet jouw familie, maar vooral de overheid van China) blijkt bij de grens al enorm te zijn. Daarna moest het feest nog beginnen: de douane, we moesten langs 4 balies.
Balie nummer 1: Je tas gaat door de scan.
Balie nummer 2: Gooi je tas op de tafel en twee Chinese legermannetjes gaan eens even lekker in je tas snuffelen en intimiderende vragen proberen te stellen. Gelukkig liet hij onze tassen redelijk met rust.
Balie nummer 3: Volledige paspoort en visum check, vooral de Koreanen uit onze groep werden hier 10 dubbel gecheckt.
Balie nummer 4: Gooi die tas nog maar een keer door de scan.
Achteraf viel het ons nog alles mee, maar desondanks zijn de Chinezen blijkbaar erg bang dat jij daar als toerist gaat proberen om Tibet te bevrijden. Boeken als de Lonely Planet (of andere boeken over Tibet) mogen dus onder geen beding Tibet in, gelukkig konden wij onze boeken mee terug geven naar Kathmandu. Maar goed: Welkom in China! Nu kon onze reis door Tibet beginnen. De eerste paar minuten hadden we al meteen in de gaten dat er zoveel verschillen zijn tussen Tibet en Nepal. De wegen zijn heerlijk glad zonder gaten en hobbels en ook rijdt er zoveel minder verkeer. Tijdens onze eerste lunch kwamen we ook achter de cultuurverschillen tussen Korea en Nederland, onze Koreaanse vriend (uit onze reisgroep) at namelijk ongegeneerd mijn (Anneke) gestoomde groente momo's op. En dat terwijl hij zelf echt gefrituurde kip momo's had besteld. Gekke Koreaan dat hij niks zegt en later alleen grapt dat hij mijn momo's heeft opgegeten, geen sorry of niks en met veel gekissebis in het Chinees en Engels kreeg ik gelukkig nog net op tijd nieuwe momo's. Na nog een korte rit (in gelukkig vanaf de grens toch een mooie ruime bus) kwamen we al bibberend aan in Nyalam (3700m) waar we gelukkig de Koreanen wisten te ontlopen en de kamer konden delen met gezellige Brabo's (thanks Bas en Anne!!).
De volgende dag vertrokken we lekker op tijd omdat het prachtig weer was en we 3 hoge passen en veel hoge bergen zouden gaan zien! De eerste pas die we doorstaken was meteen erg hoog ongeveer 5045m (dat is dus meer dan 5km hoger dan jullie in Nederland), maar wat een prachtig uitzicht. Veel sneeuwtoppen, prachtige bergen en uitgestrekte landschappen. De hoogte was goed te merken en als je iets te snel liep, werd je meteen duizelig (je voelt je net een oud wijf!!). Gelukkig hadden we helemaal geen last van hoogteziekte en konden we met volle teugen genieten. Een uurtje later passeerden we de Mount Everest, wat is het raar dat je ineens naar het hoogste punt van de aarde staat te kijken, en welke malloot haalt het in zijn hoofd die te willen beklimmen??!! We hebben zoveel geluk gehad met het weer!! Maar dat is op de foto's ook wel te zien!! De hele rit naar Shigatse hebben we aan een stuk naar buiten gekeken, de omgeving is zo ontzettend mooi, met alle bergen, de mensen (met rode wangetjes), de yaks (langharige koeien), de geiten en alle Tibetaanse gebedsvlaggetjes. Doordat we de tweede dag meteen door zijn gereden naar Shigatse hadden we daar een ontzettend luxe kamer (en gelukkig de rest van de week ook) die we gewoon weer met z'n tweeen deelden.
De volgende dag hadden we lekker de ochtend vrij en vertrokken we met Anne en Bas voor een wandeling door Shigatse. De Tibetanen wilden graag geld van ons, (en vooral van Bas en die werd dan ook flink op zijn been geslagen omdat hij niks wilde geven, had ie natuurlijk ook maar al zijn geld moeten geven, eigen schuld ;-)). 's Middags gingen we met de hele groep en onze goedlachse gids (Tenzin) naar het eerste klooster. Onze gids lijkt vaakt tot het randje te gaan met wat hij wel en niet kan vertellen en dat is natuurlijk wel enorm interessant (Tibetaanse gidsen mogen natuurlijk geen woord reppen over de politieke situatie in Tibet tegen toeristen en als de Chinese overheid daar achterkomt, draait hij levenslang de bak in).
Het mooiste van dit klooster was de inmens grote gouden Buddha waar we helaas geen foto's van mochten maken (tenzij we 7,50euro aan de Chinese overheid wilden betalen). Tijdens het avondeten (echte Tibetaanse yakmomo's, erg lekker) vertelde Tenzin ons alles over de politiek, het geloof en de situatie van het moment in Tibet, we mochten dan ook echt alles aan hem vragen. Een betere gids konden we ons echt niet wensen.
Later die avond nam hij ons namelijk mee naar een goed Tibetaans feestje. Onze chauffeur en Anne & Bas gingen ook mee!! Vol verwachting stapten we in de taxi en het bleek allemaal nog veel gaver dan we hadden gedacht. We kwamen aan in een Chinese/Tibetaanse nachtclub, waar een in Tibetaanse klederdracht gekleede vrouw op het podium vreselijk schelle Tibetaanse liedjes zong. We namen een tafeltje aan de dansvloer en Tenzin bestelde een lekker biertje (tenminste dat dachten we). Toen de bediening aankwam met minstens 30 blikken bier alleen voor ons, schrokken we ons een hoedje. We kregen allemaal een shot-glaasje en het was de bedoeling om de hele avondje alleen maar bier-shotjes te drinken, maar alleen na eerst te hebben geproost. Er zijn namelijk heel veel Tibetaanse drankregels, zo kwamen we achter en als je er eentje verbrak, kreeg je een heel blik bier voor je neus! Iedereen in de club (ook oude vrouwen) dronken op deze manier. De optredens bleven maar doorgaan en de dansjes, pakjes en liedjes werden naarmate de avond vorderde steeds mooier, gezelliger en leuker. De dansjes op de dansvloer waren ook fantastisch, want in een collectivistisch land als dit, dansen ze dus ook niet individueel, maar gezellig allemaal tegelijk en hetzelfde. Mooi om te zien hoe iedereen op een Zonnebloemboot-achtige manier rondjes om de dansvloer danst. Onze chauffeur, die blijkbaar toch niet zo verlegen was, danste er flink op los en sloeg geen nummer over! Ook Marieke ging flink uit haar dak. Toen de helft van al onze blikken bier op was en we eindelijk hoop kregen dat het ooit op zou gaan, bestelde onze inmiddels flink vrolijke chauffeur nog even een paar (ongeveer 30) blikken bier. Gelukkig konden ze aan het einde van de avond teruggebracht worden voor een tegoedbon, want onze maag kreeg de biertjes niet meer weg (gelukkig werden we niet dronken aangezien het bier maar 3,5% is). Maar wat een prachtige avond hebben we gehad!

De volgende dag reden we door naar Gyantse, waar we weer een prachtige monastry bezochten. In deze monastry waren de monniken met z'n allen aan het bidden voor de lunch. Grappig om te zien hoe sommigen heerlijk ongeineteresseerd zitten te kijken en te gapen en de dikste monnik aan het bellen was met zijn gsm. In de 108 kappelletjes van de Kumbum waren zoveel mooie Buddha's en protectors te zien, dat we onze ogen weer uitkeken. Ook alle duizenden heilige boeken zie je zowat in elk klooster terugkomen.
Na een kort nachtje in Gyantse gingen we met bus weer door naar Lhasa, weer een lange dag in de bus, maar weer met enorm veel stops om foto's te maken en te genieten van het uitzicht. We konden het bijna niet geloven, maar de omgeving werd weer steeds mooier en prachtiger. Hoge bergen, sneeuwtoppen, prachtige strak blauwe lucht en nog blauwere meren. Ook de yaks, geiten, karretjes met ezels ervoor en de mooie mensen maken het plaatje compleet. Vooral het grote meer (heilig) was zo ontzettend mooi dat de tranen bijna in onze ogen sprongen! Wel weer ontzettend dubbel als de gids dan een verhaal vertelt over de Chinese overheid die de vissen uit het heilige meer vist, wat tegen het Tibetaanse geloof is en dan vervolgens vrolijk deze vissen weer terugverkoopt aan de Tibetanen, zodat zij de vissen weer vrij kunnen laten.
Aan het einde van de middag kwamen we eindelijk aan in Lhasa, de hoofdstad van Tibet, een grote stad die enorm verChineesd is (helaas). Wij sliepen in het oude gedeelte van de stad in een hotel wat vroeger van de leraar van de Dalai Lama is geweest. Het hotel was prachtig, overal kleurtjes en muurschilderingen, zelfs van het plafond en de vloerbedekking werd je vrolijk. Daar konden we nog wel 3 heerlijke nachten doorbrengen. De volgende ochtend vertelde Tenzin bij het ontbijt dat er in een klooster in de buurt van Lhasa rellen waren geweest en dat de monniken tegen de overheid hadden gevochten. Het klooster werd gesloten en heel veel monniken werden in de gevangenis gegooid. Het is mooi om te horen dat de Tibetanen zich er niet zomaar bij neer leggen, zij zijn gewoon bezet door de Chinezen en blijven hier zelfs na 50 jaar nog tegen vechten. Maar omdat tijdens de rellen van 2008 (waarbij alleen in Lhasa al 5000 Tibetanen zijn vermoord) ook op deze manier was begonnen, waren we toch niet helemaal gerust toen we naar het belangrijkste monastry in Lhasa gingen. Op straat waren overal politiemannen en heel veel legermensen met enorme geweren, daar tussendoor zie je alle biddende mensen en dat geeft een vreselijke en gespannen sfeer. We mochten de monastry dan ook niet in en de deur werd letterlijk voor ons dicht gegooid. Een uur en een rondje clockwise om de monastry heen later, mochten we toch naar binnen. Door alle verhalen van die ochtend kreeg ik enorm veel medelijden met de biddende monniken, waar gaan zij op dit moment, en eigenlijk al 50 jaar, wel niet doorheen. De emoties en spanningen hingen voor ons gevoel echt in de lucht. Gelukkig hebben we niets gezien van alle rellen hoewel er later ook meerdere kloosters werden gesloten ivm gevechten tegen de overheid.
In Lhasa hebben we ook een bezoek gebracht aan het Potala Palace, het zomerpaleis van de 14e (huidige) Dalai Lama, waar hij in 1959 uit gevlucht is tijdens de Chinese bezetting (hij woont nu in India). Vroeger werd het paleis voor zowel de Tibetaanse overheid en leger als het Tibetaanse geloof gebruikt. Alles werkte vredig naast elkaar. Nu hangt er een Chinese vlag op het dak en krijgen de toeristen een uur de tijd om letterlijk door het paleis te rennen om alles te kunnen zien. De grafthombes van de meeste Dalai Lama's (als er een doodgaat reincarneert er weer een nieuwe) waren in dit paleis te zien. De grootste thombe van de 5de Dalai Lama was het allergrootst en indrukwekkendst (maar liefst 3751 kilo goud en daarnaast nog heel veel stenen en koralen). D
De laatste dag in Tibet hebben we een nonnenklooster bezocht, en onze interesse in alle hummende biddende nonnen was geheel wederzijds en zij keken vol belangstelling terug. Dit klooster was een stuk armer, maar leek (misschien door alle vrouwen) wel een stuk vriendelijker.
Later die middag gingen we naar het Sera monastry (op een gegeven moment heb je er zoveel gezien dat je het ongeveer wel weet, hoewel ze allemaal even mooi en prachtig zijn). Het speciale aan dit monastry waren de discusierende monniken die elkaar lessen probeerden te leren. In een tuin naast het klooster was het een drukste van jewelste en de staande monniken stelden al schreeuwend en handenklappend vragen aan een of meerdere zittende monniken. Een mooi gezicht.
Op onze laatste avond in Tibet zijn we het Potala Paleis gaan bekijken bij nachtlicht. Wat een mooi uitzicht, jammer van het te verChineeste plein, met lampen geluidsinstallaties, dansende fonteinshows, de Chinese politie en legermannen en alle Chinese vlaggen.

Onze trip naar Tibet was kortom veel mooier, gezelliger en prachtiger dan we van te horen hadden durven hopen. Er was weinig budgets aan en naast een supergezellige groep (danku Bas en Anne) hadden we ook de allerbeste gids die we maar konden wensen.
We zijn nu weer veilig in Kathmandu en vertrekken morgen weer naar Pokhara, 2e grote stad van Nepal (meer om te relaxen dan Kathmandu) 200 km hier vandaan, dit duurt waarschijnlijk de hele dag, en aangezien de wegen hier zullen we er 8 uur over doen, en dan maar hopen dat het verkeer deze keer niet vast komt te zitten. In Pokhara gaan (voor wie het nog niet wist) onze wegen scheiden. Onze sportieve Marieke gaat een supergave trekking van 12 dagen maken richting het Annapurna basecamp. En ik (iets minder sportief zoals jullie waarschijnlijk wel weten) houd het bij 5 dagen waarin ik de Poonhill trekking ga doen. We gaan allebei met een georganiseerd groepje (3-5 personen), dus echt alleen zullen we niet zijn. De eerste dagen dat Marieke al flink aan de wandel is, zal ik met onze eerder ontmoette Belgische vrienden doorbrengen in Pokhara en omgeving.
Dit wordt onze laatste echte onderneming, want daarna (1 november om precies te zijn) vliegen we al weer terug en is ons avontuur afgelopen. Dat gaat veel te snel, want we willen eigenlijk nog lang niet naar huis. Maar voordat we het over huis hebben, gaan we hier eerst nog eens even flink genieten van alles!!
Tot snel

kus van Malleka en Alleka (zo worden we hier in Nepal genoemd)

Alweer bijna op de helft!

Lieve Allemaal,

Jullie verwachten natuurlijk een spannend avontuur vanuit de Jungle, maar helaas moeten we daar nog even op wachten. We zijn vorige week vrijdag (7 uur) wel met dat plan vertrokken maar kwamen na drie uur rijdenmuurvast te zitten in het gekke verkeer. Nepal heeft 1 'snelweg' zonder afslagen en deze ligt tussen de 2 grote steden (Kathmandu en Pokhara), helaas voor ons rijden ze in de bergen op deze snelweg net zo als in de stad, al toeterend, links en rechts inhalend, stuiterend over de hobbelige weggetjes (daar zijn de franse bergpassen niks bij moeders ;-). Door een landverschuiving (veel regen - still monsoon) was de weg geblokkeerd en reden we in op een 15 km stilstaande file, waar nog enkele autootjes de vrolijk geschilderde vrachtwagens en volgepropte bussen in probeerden te halen. Met het gevolg dat alles nog chaotischer werd.... Omdat het volgens onze driver met een paar uur weer zou gaan rijden besloten we maar te wachten, net als vele andere, iedereen leek het allemaal wel best te vinden (gebeurt hier regelmatig). Onze driver had honger en dat bracht ons bij een gezellig hutje lang de kant van de weg, er woonde een gezin en demoeder des huize besloot van de nood een deugd te maken en maakteextra eten voor al die gestrande chaffeurs, dat gebeurde in vele hutjes langs de kant. Het was een hele belevenis te zien hoe deze mensen daar leefden en hoe de andere chauffeurs het gezellig met elkaar hadden, zij zaten er niet over in dat ze niet op tijd op hun bestemming kwamen...allemaal zo relaxt en ontspannen! Hoe langer het duurde hoe minder leuk we het vonden, het was warm en het regende. Inmiddels na 15.00 uurvertelde onze driver dat de 'road not go open today', mijn tegenvraag 'waar wachten we dan ( in hemelsnaam?!?!) op?' leek hij niet te snappen...zucht. Naar huis dan maar, graag nu! Dat snapte die dan wel, gelukkig voor ons ;-). Meer mensen hadden besloten om te keren en dat paste natuurlijk niet op de smalle snelweg. Dus uiteindelijk kwamen we, uitgehongerd en uitgedroogd, maar veilig en wel om 19.00 uur weerthuis. geen olifanten voor ons dus dit weekend.

Om ons wekelijkse uitstapje toch niet helemaal te missen zijn we zaterdag de bars in Thamel weer gaan verkennen, met nu een overnachtng in een low buget hotel, leek ons wel grappig voor een keer. Daar dachten we echter de volgende ochtend wel anders over. Een houtje bedje, semi matras en douche waar je, als het niet perse hoeft, niet onder wil staan was toch iets minder grappig. Maar jah voor twee euro mochten we ook niet meer verwachtten. Ontmoeting met een paar Nepalezen in de bar leverde grappige en verbazingwekkendegesprekken op.

Ook zijn we naar de ZOO in Patan geweest (enige in Nepal), was zo leuk! De omgeving zag er zo mooi uit, in het midden een hele grote vijver met daarom heen allemaal dieren. Krokodil, veel hertjes, bokjes en buffels. Erg gek dat er hier slechts enkel eenlaag hek tussen zit en je de meeste dieren zo kunt aaien!!? Zelfs de beren, tijgers en luipaarden! Dat levert natuurlijk wel grappige foto's op ;-) Zomaar liep er een waggelende olifant door het park, was zo gek maar wel erg leuk! We hebben ook nog een rondje over het (groene) water gemaakt, Marieke voelde zich heerlijk omdatze eindelijk weer eens een rondje kon fietsen en voelde dat ze nog beenspieren had en Anneke liet zich dus lekker rondvaren :-)

De kinderen zijn afgelopen week erg druk geweest met het leren voor hun tests, dit doen ze (de meeste althans) erg gedisiplineerd, van 7 tot 21 uur en het liefst hardop. Maar dat kan natuurlijk niet als je met z'n 24en in een ruimte zit, dus zagen wij erop toe zat ze zachtjes studeerden, wat makkelijker klinkt dan het was :-S. Gelukkig was er tussendoor weer een holiday dus wel even ruimte voor ontspanning. Ons plan was om met de kids een soort poppetje of muziekinstrumentjes te maken, maar de kinderen hadden andere creatieve ideeen. het werd een gezellige knutselmiddag waarbij sommige kids onze camera nog het meest interessant vonden. Tienttallen foto's van gekke poses waren het resultaat, erg grappig :-). En daarna weer aan de studie off course...

We hebben nog vele uitstapjes gemaakt naar vele mooie plaatsjes en komen steeds meer te weten over de religies (voornamelijk het hindoeisme en boedisme (laatste is geen religie maar een filosofie!)), gebruiken en geschiedenis van het land. Boudhanath, Pashupatinath (crematieplaats, hospice en 'bejaardenhuis' voor zieken, ouden en armen, erg indrukwekkend!), Patan, Bhaktapur, Nagarkot, Budhanilkantha:we hebben ons laten verrassen door al het moois en bijzonders om ons heen. Voor +/-2 euro heb je al een gids, die je alles kan vertellen!

Afgelopen donderdag vertrokken we voor een drie-daagse trip te beginnen in Bhaktapur, een van de drie koningssteden, waar dus ook weer een Durbar Square is. We kregen een rondleiding van een gids, die veel moois wist te vertellen bij elk gebouw en tempeltje. Toen we een zielig vastgeknoopt geitje zagen bij een tempeltje, wisten we al snel hoe laat het was. Het geitje stond zijn minuten af te tellen (hoewel hij vast niet kan tellen), maar hij zou zometeen geofferd worden bij het tempeltje. We zijn maar snel doorgelopen, want dat hoeven we niet te zien. De gids vertelde toen lachend dat er tijdens Dasain, een festival rond begin oktober, 108 dieren geofferd zouden gaan worden in de iets grotere tempel. We moeten nog even navragen welke dag dat precies is, want die dag blijven wij lekker binnen, aangezien het bloed dan door de straten schijnt te stromen, niet helemaal ons ding dus. Vanaf Bhaktapur vertrokken we met de taxi die op ons stond te wachten richting Nagarkot, een plaatsje in de bergen, vanaf waar je heel mooi de himalaya kan bekijken bij zonsop- en ondergang (tenminste als het niet bewolkt is). Na een lange slingerweg omhoog, kwamen we aan bij het hotel (van een vriend van Janak) waar we een van de mooiste kamers kregen. Er waren naast ons namelijk slechts twee andere toeristen. Na onze spullen te hebben weggelegd, gingen we op rondtour door het minidorpje. Langs de kant van de weg, stonden voornamelijk minihutjes, waar hele families in woonden. Erg arm dus, en de kinderen (die ons natuurlijk als zeer rijk beschouwen) zijn dan ook grofweg zeer brutaal. Bij Marieke stond een jongetje van drie volop in haar broekzak te graaien op zoek naar iets waardevols, na een schreeuw keek ie toch wat angstig en ging op zoek naar andere rijke toeristen.
Eenmaal terug in het restaurant (waar we nu de enige waren) hebben we heerlijk bij kaarslicht gegeten, aangezien ze ook in de bergen aan powercuts doen, en ze daar geen generator hebben om alles weer aan de praat te krijgen. We hebben dus gezellig een potje zitten kaartje bij kaarslicht.
Om 5 uur 's nachts hadden we de wekker gezet in hoop op een prachtig uitzicht op de zonsopgang, maar helaas de wolken waren nog niet verdwenen. Dus maar weer heerlijk verder geslapen. Die ochtend hebben we heerlijk ontbeten en na een prachtige rekening (18 euro, voor diner, overnachting en ontbijt voor twee personen) gingen we op weg naar de local bus: ons volgende avontuur. De locale bussen rijden hier als malloten langs de afgrond, met 40 man in en op de bus. Maar voor 15 cent ben je al gauw een half uur verder. Vanaf Tharkot vertrokken we al lopend door de prachtige natuur en bergen richtingde tempelvan Changu Narayan. Deze tempel staat in een heel klein dorpje waar dus weinig toeristen komen en de tempel waser prachtig. Vanuit daar hadden we slechts een optie om op de volgende bestemming te komen, namelijk weer de local bus. Maar gelukkig doen we natuurlijkniet onder aan Serge's barbie auto, wij kozen voor de prachtige roze barbie bus!! Dit was echt de rit van ons leven, terwijl de muziek loeihard door de bus schalde (denk Bollywood), vreesden wij voor ons leven. De raampjes in de bus kunnen open en doordat we zo hard de berg af sjeesden keek Marieke met de wind in haar haar steeds banger en moest ik steeds harder lachen. De busjongen (die het geld van iedereen int en de deur bewaakt) hing erg stoer in de deuropening (want ja de deur gaat uiteraard niet dicht) en keek alsof ie de kaartjes ophaler van de Breakdance op de Kermis van Tilburg was. We hadden de rit van ons leven en kwamen eindelijk veilig(!!!!) aan in het resort (want een dagje flink ontspannen, daarhadden we wel zin in). Het resort had alles waar we van droomden, marmeren hallen, dinerzalen, barretjes, een zwembad, tennisbaan, yogalessen,een spa,en natuurlijk eengym voor Marieke. Toen we naar onze kamer werden gebracht (wat meer eenappartementje was in een lange laan, met veel groen, buddha'sen rust), werden onze rugtassen heerlijk voor ons gedragen. Onze kamer was eigenlijk meer een balzaal, met een openhaard, een bureau, twee heerlijke stoelen, een echte PHILIPS tv, en eenfantastisch schone badkamer, met echt heet water (waar je ook nog koud bij moet doen,ja echt het kan dustoch!).We bleven maar een nachtje maar hebben onze tijd daar heerlijk besteed aan het zwembad en zijnnatuurlijk iets teveel verbrand, maar dat mocht de pret niet drukken, het was een fantastische afsluiter van onze driedaagse trip!!

Op school konden we deze week weinig doen ivm de tests, maar we kijken wel steeds met veel plezier naar het assembley in de ochtend. Kinderen mogen niet mee doen met dit ritueel als ze niet hun volledige schooloutfit dragen. Aangezien de schoenen van de 'onze' kids in de maak waren moesten zij dus aan de kant blijven zitten. Ook werden sommmige aangesproken op hun kapsel, mag niet te modern, niet te lang, niet met gel of zo... Na het ritueel werden deze kinderen naar voren geroepen enpubliekelijk vertelt dat ze hun haren netjes moesten doen (wat in onze ogen al netjes zat!). Daarna moesten ze hun naam opschrijven en de volgende dag een briefje van huis meenemen met de reden waarom de haren niet 'netjes' waren.Wie die volgende morgen de school binnen kwam met een slordige haardos werd daarvan ontdaan bij de ingang. Er stondtoen danook een kan water, haarolie, een kam en een schaar klaar bij de ingang met daarnaast de bewaker van de school....Eigenlijk moetsen we heel erg lachen, maar dat konden we natuurlijk niet laten merken, ze zouden onze haren er ook nog afknippen?!

Verder zijn we nu al bang dat we tijd te kort komen! We hebben nog maar even in het tehuis (tis zooo snel gegaan en we willen nog lang niet naar huis!!!) en de trips voor de maand daarna zijn ook al gepland, 8 dgn Tibet, een trekking door het Annapurna gebied, nog wat dag trips, paar dagen raften en we moeten alweer naar huis.... En er zijn nog zoveel dingen die we nog willen doen/zien. Het weer is hier nog steeds heerlijk :-D Het regenseizoen lijkt nu echt z'n laaste dagen gehad te hebben maar de zon is er niet minder fel om gaan schijnen! Wat zullen we een klap krijgen als we in november in ons koude kikkerlandje komen.

Ons donatiegeld wordt trouwens ook goed besteed, naast nieuwe schoenen voor de oudste kinderen, hebben ze van het geld magazijnrekken kunnen aanschaffen voor in het voorraadhok, nieuwe tafels voor in de studeer kamer en vloerbedekking in de ruimtes, die waren ook nodig aan vervanging toe! Tevens wordt het besteed voor andere huishoudelijke uitgaven, eten, schoolgeld en water. De watertankonder het huiswordt nu om de10 dagen bijgevuld en kost 20 euro per keer, voor 12000 liter H2O. Is voor hier echt heel veel geld!

We voelen ons hier steeds meer thuis en missenthuis steeds minder! Geniet van de foto's en tot mails maar weer.

Liefs en dikke kus Anneke en Marieke,

3 weken en 8 feestdagen verder

Namaste allemaal,

We zitten alweer bijna op de helft qua ons verblijf in het tehuis. Ondertussen hebben we weer heel wat beleefd. Vorige week was het (alweer) een holiday, vaderdag, dat is vergelijkbaar met hoe wij het in Nederland kennen. Alleen hier starten ze met een ritueel, de vader deelt een tika + zoete snacks uit en zegent de kinderen. Een tika is een prutje van rode poeder, droge rijst, water en banaan, wat als een derde oog (staat voor wijsheid) op je voorhoofd wordt gesmakt. Het was erg leuk om te zien hoe Janak bij alle kinderen liefdevol een toekomstwens uitsprak en hen een tika toeplakte, op eentje na, want die was onrein (ze menstrueerde). Dat vonden we wel sneu, maar gelukkig kreeg ze wel de snacks.

Afgelopen week was het (ook weer holiday) vrouwenfestival. Dat duurt vier dagen, vrouwen gaan verkleed in mooie veelal rode kleding en lopen in een stoet door de straten, waar de rest van de mensen hen langs de kant staat te bewonderen. Tijdens deze stoet zie je vele rituelen. Wat het allemaal betekent is voor ons geheel onbekend, maar lekker geurende olielampjes die ze rond je hoofd draaien, rood pluisdraad om je nek en armen en de inmiddels bekende tika op ons voorhoofd, zullen vast enorm veel geluk brengen ;-)
We waren in Patan, een van de vier koningssteden van Nepal, waar we langs mooie tempels, schattige straatjes, Buddha's en kleurrijke gebouwtjes werden gestuurd (met dank aan de Lonely Planet). Tijdens de tour kwamen we midden in het vrouwenfestival terecht. Vrouwen in mooie klederdracht en vele toeschouwers lachten ons toe en vrolijke muziek klonk door de straten. Een paar belangrijke mensen (althans zo leek het) mannen in witte pyama's, colbert-jasjes en zonnebril waren druk aan het bellen vergezeld door welgeteld 1 politieman. Iedereen stond op de uitkijk te wachten op.... op wie dat was voor ons een raadsel, maar we waren erg nieuwsgierig, het leek een grote happening. Dus Marieke grapte tegen het agentje dat de president zeker zou komen... haha. Heel serieus bevestigde hij dit, maar nuchter Hollanders als we zijn, twijfelden we toch aan zijn antwoord. Dus wachtten we vol spanning, net als de rest van de Nepalezen om ons heen. En jawel hoor, met sirene, onder politie escort en begeleid door twee bewakers stapte hij uit: de President van Nepal, vlak voor ons neus! Toen de belangrijke pyama ons vroeg hem (en de president) te volgen, sloegen we dit aanbod uiteraard niet af, al wisten we totaal niet wat ons te wachten stond. In de drukke opstoet werden we meegevoerd, kregen we een tika op ons hoofd gedrukt en werden voorzien van rood pluisdraad.
Het was super grappig, vooral omdat we als twee onwetende blanken in de stoet meeliepen en de mensen langs de kant ons enthousiast toe/uit*-lachten (*doorhalen wat je denkt dat van toepassing is). De optocht eindigde bij een podium waarop de president heerlijk op een bank zat, waar toespraken gehouden werden en veel publiek op af kwam. De president hebben we helaas niet persoonlijk ontmoet, al waren we wel erg dichtbij (en Anneke heeft flink oogcontact gehad) :-) Het was een leuke belevenis.
We vervolgenden onze route en kwamen tot slot uit in een heerlijk rustige groene tuin :-D. Een zeer aangename afwisseling na al die drukte in de grote stad, waar het (op dat ene hoekje in de inmens grote boekenwinkel na) nooit stil is. Onder het genot van het groene uitzicht hebben we heerlijk geluncht (Franse frietjes zijn echt goddelijk na alle die rijst :-P).

De kinderen raken steeds meer aan ons gewend, komen steeds meer naar ons toe en zijn een stuk opener, dat is leuk. Al blijft de taal soms wel een barrierre. Op school laten de kinderen ontspannen door spelletjes en dansen, maar het blijft moeilijk een geordende les te geven. Dus blijft het bij een speeluurtje. De komende week zijn de kinderen druk met examens, dus wordt er veel gestudeerd ook thuis. Daardoor is het soms nodig dat Pushpa de kinderen in het gareel houdt. Als zij in de studiekamer is, is iedereen doodstil en studeert braaf. Iets wat wij helaas nog niet voor elkaar krijgen, al zorgt een strenge blik ;-) van Anneke naar Ganesh wel voor 5 hele minuten concentratie.

Ons vaste uitje naar Thamel, inclusief diverse bars, heerlijke pizza, enthousiaste medetoeristen (we hebben er weer een maat bij ;-)), goede cocktails, mooie blonde mannen (uit Zuid-Afrika, dus we blijven er van af), fijne muziek en luxe hotel zorgde voor weer een geslaagd weekend.
Ook hebben we al genoten van een Aziatische massage (Anneke wat minder, daar die de volgende dag wat blauw zag). We hebben de Chinese Markt bezocht, de Saturn (mediamarkt) van Nepal. Dit was echter iets anders dan wij verwachtten, de Chinese markt is een straat vol piepkleine, met electronica volgestouwde winkeltjes. Zo bleek ook de grote shoppingmall een poppenkast van kitsch schoenen, kitsch kleding en kitsch electronica. In elke kleine zaak volgden ze je met vijf man personeel (hoezo geen werkgelegendheid?!) op de voet.
Inmiddels hebben we al veel andere delen van Kathmandu gezien, waardoor we beseften dat we toch echt in het luxere deel van de stad verblijven. Een gebied waar geen kinderen halfverdoofd bedelen of je drugs proberen te verkopen, geen mensen in hopen op straat slapen, huizen krotten zijn en de openbare wasplaats zowel als badkamer als wasserij dient.

Samen met Pushpa hebben we een huis bezocht voor verstandelijk gehandicapte kinderen, waar we namens Koen Twilt een donatie gingen brengen, genaamd Maitri Griha. Dit huis geeft tijdelijk onderdak aan zeven kinderen, waarbij zij ADL-training (algemene dagelijkse levensbehoeften) en fysiotherapie krijgen. Daarnaast worden hen vaardigheden aangeleerd om zo zelfstandig mogelijk te kunnen leven en eventueel geld te kunnen verdienen door bijvoorbeeld te schilderen of kaarsen te maken etc. Ook in dit huis wordt met vrijwilligers gewerkt. Het was leuk om ervaringen uit te wisselen en te zien hoe zij het hadden. Hoewel er veel orde en structuur is in huis hoefden zij ook niet heel hard te werken.
Een van de kinderen uit het huis heeft autisme en het was gek te zien hoe weinig de Nepalese begeleiders er eigenlijk vanaf wisten. Zo reageerde de jongen bijvoorbeeld weinig op anderen en werd er verteld dat hij een soort van doof was, terwijl dit overduidelijk niet zo was. Ook voor Pushpa was het een hele ervaring, aangezien zij nog nooit 'zo'n persoon' had gezien. Het blijkt dat de algemene kennis over gezondheid en ziektes hier nog ver achterloopt, terwijl de algemene kennis over bijvoorbeeld geschiedenis of science veel verder rijkt dan dat van ons. De Franse en de Nederlandse vrijwilligers kunnen daar in het huis een nuttige bijdrage leveren aan de kennis en omgang met dat soort kinderen.

Het regenseizoen is hier nog steeeeeeds niet helemaal afgelopen, waardoor het soms hevig regent, maar tussen de enkele buien door genieten we volop van de zon en is het hier zo'n 25 tot 30 graden!!!!! :-D
We genieten hier dus nog volop van alles en hebben nog veel moois in het vooruitzicht. Komend weekend gaan we olifantje rijden in Chitwan!!

Liefs en een kus van ons

' Lang leve Vakantie '

Lieveallemaal,

De eerste 2 weken zitten er zo goed als op en we zijn al wat meer gewend aan het straatbeeld en de bijbehorende herrie. Al blijft het een gek gezicht overal koeien, apen, afval, geiten en zwerfhonden op straat en daarnaast mensen die op de meest onmogelijke manieren levensmiddelen vervoeren door hun fietsen, karretjes en lichamen compleet vol te hangen. Maar de cultuurshock zit 'm niet in het chaotische verkeer, dat we alle dagen rijst eten of dat de stroom regelmatig voor langere tijd uitvalt.
Nee de manier van denken, doen en leven is hier zo compleet anders, dat wij er soms met ons Westerse hoofd niet helemaal bij kunnen. Regelmatig kijken we elkaar verbaasd aan over de Nepalese mentaliteit. Doordat we er nu letterlijk bij inwonen, leren we de Nepalese mensen nu wel echt kennen zoals ze zijn.
Zo kwam laatst een van de didi's niet opdagen, terwijl ze de avond ervoor nog zo vriendelijk tot morgen riep. Waar wij dachten dat ze misschien een dagje ziek was, werd er hier gezegd: 'Oh dat is hier heel normaal voor Nepalese begrippen, die komt niet meer terug'. Het gebeurt hier wel vaker bij didi's, docenten of andere medewerkers dat ze het er gewoon bij laten zitten zonder iets te laten weten. Naar alle waarschijnlijkheid is de Didi op de loop gegaan met haar geliefde. In Nepal trouwen maar weinig mensen uit echte liefde, maar worden ze vaak door familie aan elkaar gekoppeld. En blijkbaar had onze Didi daar niet zo'n zin in.
Ook is het hier bij wet verboden elkaar te kussen in het openbaar (hier trekken wij ons uiteraard niets van aan, en nee Rob, het is niet wat je denkt ;-))
Grote mannen en kleine jongens lopen hier regelmatig arm in arm of hand in hand over straat, dit puur vriendschappelijk want homoseksualiteit is hier een zeer groot taboe.

Maar we kwamen hier om te werken en.... dat pakt toch iets anders uit. Ons idee van 'hard werken' islijkt hiergekkenwerk.

Onze globale daginding is als volgt:

We staan om 6.15 op, van 7.00 tot 8.00 zitten we bij de kinderen in de speel/huiswerkkamer om erop toe te zien dat ze rustig hun huiswerk maken.
Om 8.00 eten wij wat met z'n tweeen, meestal vergezeld Puspha ons dan. Dat rijst in de ochtend hadden we na een paar dagen wel gezien en ze hebben nu wit 'brood' voor ons in huis.
Om half 10 gaan we de kinderen na school brengen en kunnen wij onze eigen tijd indelen.
We gaan de kinderen om 16.00 weer ophalen en bij thuiskomst gaan ze weerhuiswerk maken, onder streng toezicht van ons ;-) Omhalf 6 eten de kids endaarna wij, de eetruimte is maar erg klein dus we kunnen niet samen met de kinderen eten en omdat we soms ook ander eten hebben isdat niet zo gepast. Tot bedtijd (20.30) gaan de kinderen huiswerk doen of mogen ze ontspannen, wij leren Nepalese spelletjes van hen en zij van ons de Hollandse :-)
Dan drinken we nog een kop rooibos thee (bijna net zo lekker als thuis :-P) en liggen rond half 10 (!) in ons bedje.

Helaas kunnen we buiten de taken in het kindertehuis, weinig betekenen op school of in de Health Clinic. De kinderen zitten nu voor examens en is er afgesproken dat we 2 uur in de week drama-, sport- en danslessen gaan geven aan verschillende klassen.
De eerste dag dat we op shool onze werkaamheden besproken hadden kregen we een schema waarbij de 2 hele dagen op school zouden zijn, maar later kwamen ze daar op terug ivm de examens. Is ook wel logisch aangezien onze doceercappaciteiten wellicht niet toereikend zijn voor zulke belangrijke exams.
Ook zijn we bij de Health Clinic gaan kijken, we hebben rondgelopen en foto's gemaakt. De clinic is een soort veredelde huisartsenpost, maar wel met kleine (zeer primitieve) operatie kamer en 5 bedjes?!Als vpkkan ik daar niks betekenen, we hebben wel gesproken met iemand vandaar maar het werk van de enige Nurse daar bestaat uit het in orde maken van papierwerk (wat volledig in het nepalees is, is ook een ander schrift dus onleesbaar voor ons) en de verkoop van medicijnen.

In die zin vinden we het jammer dat we niet meer om handen hebben.
Puspha gaf aan dat we ook uitstapjes van een paar dagen mochten maken want het was toch vakantie?!?
Oe, dat wordt dus onze verwachtingen bijstellen... Want 10 of 4 weken 'vakantie' verschilt nogal!
Maar langzamerhandvinden we steeds meer manieren om onze handen uit de mouwen te steken,nu een van de didi's er niet meer is (geluk bij ongeluk voor ons) kunnen we onze Nepalese kookkunsten ontplooien en leren we de wetten van een Nepalese Didi.
Daarnaast wordt het dusveel tripjes maken,is helemaal niet erg!

Afgelopen vrijdag zijn we in Thamel (toeristenwijk) gegaan, wezen eten, drinken en slapen.
We voelde ons ware toeristen en dat was heerlijk! Ondanks dat we in het huis niet hard hoeven werken en ons niks te kort komt, is het ook wel eens leuk de meer toeristische kant van Kathmandu te zien en beleven.
Natuurlijk hadden we veel te veel eten besteld, waardoor we het hoofdmenu nog niet voor de helft opkonden. Onze maag is niet meer gewend aan zulke westerse proporties. Wel was het vette eten een aangename bijkomstigheid voor onze stoelgang ;-)
Het Heineken bier smaakte overheerlijk in de Buddha Bar, waar we weer vergezeld werden door onze vrienden, mr en mrs. Kakkerlak.
Andere praat met Westerse mensen die zich in hetzelfde schuitje bevinden leverde mooie en gezellige gesprekken op en dat deed ons erg goed. Het hotel was fris en schoon en dat voor iets meer dan vijf euro per nacht.

Zaterdagavond hadden we een klein feestje met taart, limonade en muziek. Dit omdat mede oprichter van de stichting, Koen, jarig was. Aziatische Bollywoodmuziek (hier zeggen ze: Neee het is Hindi!, dat zal heus anders zijn, maar klinkt hetzelfde ;-)) galmde door de kamer, maar ook de meer Westerse artiesten zijn hier populair (helaas is Ulli hier nog niet doorgebroken ;-). Met name de jongens vertoonde hun wilde dans-moves, Michael Jackson kwam weer helemaal tot leven. Salto's, breakdancen, beuken en zelfs tikkertje vallen hier onder de categorie dansen. De meiden moesten in het begin nog wat los komen, maar iedereen deed volle bak mee! Op het moment dat de stroom uitviel, was niemand meer verlegen en eindigde het dansfeestje in een waar kippenhok, kinderen renden, gilden en vlogen door elkaar heen, haha(wij weer verbaasd). Om half negen ging iedereen voldaan naar bed.

Gisteren (maandag) hebben we nadat we de kinderen naar school hadden gebracht, de Monkey Temple bezocht. Genaamd Swayambunath, maar wordt doordat er zoveel aapjes leven Monkey Temple genoemd (zie foto's). Na een flinke klim tussen alle aapjes door (zooo schattig, al die baby aapjes), kwamen we boven aan. Hier hebben we een aantal vreemde rituelen gezien, waar ze (dat denken we tenminste) een paar eenden aan het inzegenen waren door al zingend op wierook te kauwen en jezelf flink door elkaar te schudden. Ook echte monniken zoals je ze kent van tv (rood met oranje gewaad en een lekker kort koppie!)) waren aan het bidden en zingen. Veel gekleurde vlaggetjes, gouden buddha's en een prachtig uitzicht over oh zo dichtbevolkte stad Kathmandu waren de moeite van de trap op klimmen zeker waard!!!

Verder zijn we na wat diarree, allergische reactie op insekten, verkoudheid, heimwee, koorts, wat tranen en eenzonnesteek weer helemaal de oude :-)

Bedankt voor de leuke en lieve reacties, hetis fijnom die dingen te lezen.
We houden jullie op de hoogte!

Liefs Anneke en Marieke,

De eerste paar dagen Nepal

Lieve allemaal,

24 augustus 11.00uur mochten we eindelijk op pad. Na twee goede vluchten (van Brussel naar Berlijn) kwamen we bij onze volgende tussenstop aan in Doha (Qatar --> olie-sjeik-land). We belandden hier om 1 uur 's nachts in een sauna 36 graden, sauna!!, we hadden geluk want overdag is het daar dus 56 graden. Na 24 uur reizen kwamen we uiteindelijk aan in Kathmandu. De taxirit naar het tehuis was een ware atractie, hobbelend achter in een mini-suziki (zo zijn alle taxi's want grotere auto's passen niet op alle wegen) was dit ons uitzicht: Overal waar we konden kijken lag vuilnis op straat, en niet afkomstig van1 vuilnisbak (het lijkt wel het einde van tien dagen Tilburgse Kermis, als de attracties wegzijn en zonder bezemwagens!). Het verkeer: claxons draaien hier op volle toeren, iedereen rijdt, fietst, loopt en hinkelt hier door elkaar. Een ware chaos! Links, rechts, voor en achter, het verkeer (+koeien) zie je overal.

Aangekomen bij het Lang Tang Children Home, werden we hartelijk ontvangen door een zwaaiende Pushpa (vrouw des huizes) vanaf 1 van de balkonnen van het huis. Alle 24 kinderen waren thuis ivm een festival, en met een 'namaste' (Nepalese groet) werden we dus 24 keer welkom geheten. Ook zijn er in huis standaard twee didi's (soort housekeepers) aanwezig die zorgen voor het eten de was en de poets. Nadat we wat hadden geslapen en gegeten, mochten we met Pushpa de stad verkennen. We moesten nog erg wennen aan de Nepalese gebruiken: arme kinderen, bedelaars, verkopers van prullaria en gebedsgenezers die je proberen te zegenen, dien je te negeren.
Dit laatste had Anneke pas later door toen ze met een rode stip op haar voorhoofd en bestrooid met oranje bloemblaadjes erachter kwam dat ze niet geheel vrijblijvend gezegend werd

De gedwongen donaties werd gegeven aan een wat geirriteerde monnik. Maar gezegend was ze wel, en dat voor vijf eurocent (5 roepies).
We keken onze ogen uit naar de mensen hier en de mensen om ons heen staarden verschrikkelijk terug. We zijn natuurlijk erg knap ;-) als witte, lange (ja zelfs Anneke is hier lang) mensen en hoewel wij er juist alles aan doen om een bruin kleurtje te krijgen, willen de mensen hier graag wit zien. Je zult het niet geloven maar in alle cremes (dagcremes, lotions, zonnebrandcremes etc) zit hier een whitener, zoals bij ons in tandpasta!??!!

De eerste bezienswaardigheden zijn al in de pocket, Durbar square, waar onder andere het oude paleis van de koning staat (die ongeveer sinds een jaar geen koning meer is). Nepal heeft nu een president.
Pushpa kan mooie verhalen vertellen over alle gebouwen, goden, gebruiken en ook het afdingen ging beter met Pushpa erbij, we hadden onze eigen gids bij ons!!

Helaas is de moeson (het regenseizoen) nog niet helemaal over, dus tijdens onze wandeling moesten we niet alleen het chaotische verkeer en de enorme gaten in de weg ontwijken, maar ook de flink diepe modderplassen. Temperatuur is ongeveer 25 en de zon schijnt erg fel!

De eerste avond wachtte ons lekkere dal bhat, rijst met linzensoep (soort van gele curry jus). Dit eten iedereen tweemaal daags, ontbijt en diner, inclusief de vele knoflook en gember die erin verwerkt is :-P. Daarbij wordt er afgewisseld eenlekkere aardappel mix of een smaakvolle bonenprut geserverveerd. Ja echt uitgeserveerd want de didi's zijn hier te lief voor ons, we hoeven zelfs niet af te wassen. :-)
De man des huizes (Janak) is een directeur van een Engelse school, waar de kinderen heen gaan. Zij beginnen iedere ochten met een assembley, waarbij geprobeerd wordt de kinderen discipline bij te brengen. Het gaat echt zoals je denkt..... Ze staan in rijen en doen oefeningen op de maat van een trom. We kregen een rondleiding van een Franse vrijwilliger die een documentaire over de school aan het maken is.
Klasjes zijn klein, maar aantal kinderen verschilt per klas. Er hangt een schoolbord, iedereen kan zitten en er is frisse lucht (inclusief het harde lawaai van de straat. De manier van lesgeven is veel minder gestructureerd dan in Nederland en lijkt veel vrijblijvender.

Relaxt te laat komen is hier een gewoonte, evenals de relaxte manier van leven. Alles gaat in een laag tempo, behalve het eten en praten. Stress en haast kennen ze niet.
Aan het volgens het Marieke enorm verschrikkelijk extreem lage tempo moeten we/ik wel wennen. We moeten onze draai nog een beetje vinden. Structureel, efficient en (druk) bezig zijn zit daarentegen wel in ons bloed!!!
De eerste dagen is alles nog nieuw en zijn we vooral aan het aftasten wat we mogen en kunnen doen. We merken al wel dat de kinderen na een paar dagen aan ons gewend zijn en daardoor wat opener worden. We hebben al wat Nepalese kaartspelletjes geleerd en ook zij hebben een spelletje van ons geleerd (Set! voor de kenners onder ons!). Vandaag hebben we op school wat plannen gemaakt om les te geven en te helpen. We hebben grootse plannen voor een musical en er zijn al 20 kinderen van grade 5 en 6 enthousiast! Vanavond gaan we kijken/ praten / helpen bij de health clinic, maar alles op z'n Nepalees (11/30ste!

)

Nu we terugkijken op de eerste paar dagen hebben we hier al veel indrukken op gedaan en lijkt het allemaal nogal onrealistisch, dat apen langs je raam slingeren en dat de koeien het chaotische verkeer wel kunnen stoppen.
Verder is de eerste diarree-aanval en verkoudheid al een feit (we noemen geen namen) en is Anneke totaal lek gestoken door alle muggen en lijkt ze een beetje Melaats.
Ook hebben we onze angsten voor alle vreemde insecten al voor een groot deel overwonnen. Waar we eerst een 'ruzie' stonden te maken over wie de enorm, vette kakkerlak ging vangen en we vooraf een half uur moed moesten verzamelen, daar slaan we er nu zonder aarzelen flink op los

.

Heftige, indrukwekkende maar zeker ook leuke eerste dagen. We hopen nog veel mooie dingen te zien en te beleven. Tot snel!

Liefs van ons!